Bij alle verhalen over onrecht en tekort, verdriet en machteloosheid, hoort ook dat over het wonderlijke wezen van dit eiland.
Hier op dit eiland, dat blijft raar, heeft het cynisme en de somberheid die als grauwe sluier over de wereld lijkt gevallen geen vat gehad. Er zijn redenen genoeg geweest om dat wel te doen, maar toch, nee.
Ik zie het bij mijn Griekse winkel vriendjes, ze slepen met elkaars spullen als het druk is, kletsen en roken op een terras als dat niet zo is en roddelen over iedereen (inmiddels ook over mij, ik kan nu niks meer doen of iemand heeft me gezien en dat gedeeld), maar intussen worden Litza en George getroost in hun eindeloze verdriet over de dood van hun dochter. De kapper gisteren wiens pin het niet deed en zei: oh kom het maar een keer brengen. En de Griekse restaurant meneer, die eruit ziet als een piraat en waar ik elke maandag de vis eet, die hij uitkiest, zegt bij hetzelfde pin probleem, met grote lach, oh laat maar zitten. Mind you, ik was de enige klant.
Bij de mensen van de Griekse organisatie Sini Parxi die mensen uit het kamp en Grieken samenbrengen in een voormalige ouzerie, zorgen voor ontbijt en voedselpakketten, en voor avonden met poezie in 20 talen. De sfeer van welkom! Wie en wat je ook bent. Dat is dit eiland ook!
Ik zal, vrees ik, vaak starend uit mijn raam bij Haella verlangen naar dit simpele, vrolijke en uitbundige en de ‘we leven vandaag en maken er iets moois van’ sfeer. Dat wat je op andere plekken van groot verdriet, dat ooit was, ook ziet. Als je weet hoe stuk het kan, grijp het leven dan bij de klauwen, lurven, of wat ook, want morgen kan het over zijn. We klungelen allemaal, dan kunnen we maar beter samen klungelen.
Op dit eiland zien we de uitwas van groot en onverteerbaar onrecht. We zien mensen die daar met hart en ziel iets aan willen doen. En op dit eiland leert wie dat wil en durft vertragen, tijd nemen, vriendelijk zijn, en leven in het hier en nu.
En zo neem ik twee dingen mee. Nog meer gesterkt in mijn missie de hele wereld te vertellen dat wat hier en op Samos en nog zoveel meer plekken gebeurt dat dat niet kan, niet mag en we uit alle macht die mensen moeten ondersteunen die daar wat aan doen.
En dat het aan ons is om plekken te vinden, te maken en te zijn waar vriendelijkheid en vertrouwen begin en eindpunt zijn. Simpel maar essentieel. Liefdevol samen klungelen, zodat de wereld net iets beter toeven wordt. We zijn niet verdoemd, het is niet hopeloos en afgelopen. Als we er zelf maar iets aan doen. Hoe klein ook. Hoe wankel wellicht soms. Maar toch.