De twee meest gestelde vragen/opmerkingen als ik op reis ga om partners en projecten te bezoeken zijn deze: Ga je ze evalueren/controleren? en Oh wat dapper, dat is toch heel moeilijk door die landen reizen en de ellende zien?
De antwoorden zijn: nee, nee en ja.
Haella werkt op basis van één stevig fundament: vertrouwen. Ik hoef geen theory of change of vijf jaren plan, ik heb een hekel aan het woord impact of, nog erger, impact indicator. Ik geloof in mensen die een probleem zien, daar goed naar kijken en dan aan de slag gaan. En in situaties als hier aan de grenzen (maar ook elders) moet je ze niet lastig vallen met vragen om detail plannen en geld alleen geven voor activiteit x of iets dergelijks. De situatie verandert namelijk iedere dag. Wat we dus doen is gewoon geld geven omdat we geloven in wat mensen doen. Wat we hier doen is dan ook vooral kijken, luisteren, vragen en met veel verschillende mensen praten om daarna uit te zoomen naar de vraag: wat betekent dat dan voor Haella? Wat kunnen wij nog meer doen om gaten te dichten, de wereld te vertellen wat hier gebeurt en de mensen die in de organisaties werken een hart onder de riem te steken. Een project wordt er niet beter van als ik grote rapportages vraag. Integendeel bureaucratie heeft al menig goed plan de nek omgedraaid. Wij proberen echt partner te zijn. Vertrouwen als begin en eindpunt.
Reizen is niet moeilijk als je je maar voorbereidt dat het altijd anders loopt. We zitten hier al dagen in een vliegende storm. We zouden met de boot naar Chios en dan naar Samos, maar die was uit de vaart gehaald. Toen toch maar vliegen naar Samos, wat een erg griezelig avontuur bleek te zijn, met zijwind landen bij storm.. dat ging wat je noemt niet zachtzinnig. Lianne en ik hielden elkaar wel even vast.
Ellende zien, dat raakt altijd. Zeker deze aan de randen van Europa. Het hoeft allemaal niet zo, nee het moet niet zo, sterker nog: het mag niet zo, maar gebeurt toch. Het is ook een reis langs prikkeldraad, politie, militaire gronden, mensen in organisaties ontmoeten die zo veel moed hebben en soms ook zo moe zijn. Die hoop brengen, maar het soms uit hun tenen moeten trekken. Mensen spreken wie zoveel overkomen is, die onder een lach loodzwaar verdriet mee torsen.
Dat betekent luisteren, doorvoelen, soms tranen en dan met nog meer overtuiging verder gaan. En weten: er is een enorme groep van mensen die het echt wat kan schelen. Daar willen we bij zijn, die willen we ondersteunen, samen de wereld laten weten dat dit echt onaanvaardbaar is en dat het anders kan. Eigenlijk is het gewoon zo simpel.
En wil je meedoen? Wees meer dan welkom.